«Վրացական երազանքի» խորհրդարանական բյուրոն հանձնարարել է իրավական հարցերի հանձնաժողովին քննարկել օրենսդրական առաջարկությունը, որն արգելում է քրեական գործերի քննության ընթացքում ֆոտո-տեսանկարահանումը և հեռուստատեսային հեռարձակումը։
Լրահոս
Ընթերցողի ընտրանի
- 1 Խուզարկություն է իրականացվել Նանուկա Ժորժոլիանիի, Ալեկո Ցկիտիշվիլիի և մի քանի այլ ակտիվիստների տներում
- 2 Ռուսամետ «Ալտ-Ինֆո»-ն հայտարարել է, որ կմասնակցի տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններին
- 3 Վրաստանը փոխում է 17 երկրի քաղաքացիների համար մուտքի և երկրում մնալու կանոնները
- 4 Ղարիբաշվիլին հեռացել է քաղաքականությունից. կոռուպցիոն դեպքեր, որոնց մեջ մեղադրում էին նրան
- 5 Ռուսաստանը կանոնավոր չվերթներ է սկսել դեպի օկուպացված Աբխազիա
- 6 Բրիտանիան մարդու իրավունքների խախտման համար պատժամիջոցներ է սահմանել «Երազանքի» 4 բարձրաստիճան պաշտոնյաների նկատմամբ
Առաջարկի հեղինակը Ավթանդիլ Կախնիաշվիլին է, ով կարծում է, որ 2012 թվականին՝ իշխանափոխությունից հետո, դատական նիստերի դահլիճներում լուսանկարչական, տեսա և հեռուստատեսային տեսախցիկների կրկին թույլատրումը «բացահայտ պոպուլիստական արարք էր»։
Կախնիաշվիլին նշում է, որ «դատարանի դռներն ավելի լայն են բացվում ֆոտո-տեսա-հեռուստատեսային սարքավորումների համար, քան Եվրամիության առաջադեմ երկրներում» և «որոշ դեպքերում գործի քննարկման գործընթացը ակնհայտորեն քաղաքականացվում է»։ Որպես օրինակ՝ օրենսդրական առաջարկի հեղինակը բերում է նախկին նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլիի և վերջերս եվրոպամետ հանրահավաքների ժամանակ կալանավորվածների դատավարությունները։
Դատարաններում լուսանկարահանումն ու տեսանկարահանումն արգելվել է 2007 թվականին՝ «Միացյալ ազգային շարժման» իշխանության օրոք, որին նախորդել էր աղմկահարույց գործերի ուղիղ հեռարձակումը, այդ թվում՝ Սանդրո Գիրգվլիանիի սպանության գործով ձերբակալվածների դատավարությունը։ 2012-ին արգելվել է բջջային հեռախոսներ բերել դատարանի դահլիճ և նույնիսկ ձայնագրությունը։ 2013 թվականին «Վրացական երազանքի» իշխանության գալուց հետո թույլատրվեց լուսանկարել, տեսանկարահանել և ձայնագրել դատական նիստերը և հեռարձակել դրանք զանգվածային լրատվության միջոցներով։ Բացի այդ, դատական նիստերը նկարահանելու/ուղիղ հեռարձակման իրավունք ունեն հանրային հեռարձակողները, այլ ոչ թե առցանց լրատվամիջոցները:
