Սահմանդրական դատարանի դատավորի ավագ օգնականը ոստիկաններին անօրինական կալանքի մեջ է բացահայտում

«Երկուշաբթի՝ հուլիսի 15-ին, ժամը 18:30-ի սահմաններում, ես դուրս եկա իմ բազմաբնակարան շենքից և քայլում էի դեպի կանգառ՝ ընկերոջս հանդիպելու: Կանգառ գնալիս լսեցի «Ջիգարո, արի այստեղ» խոսքերը։ Երբ շրջվեցի, տեսա 40-ն անց երկու տղամարդու՝ ամենօրյա հագուստով, որոնք խնդրում էին ինձ մոտ գալ։ Հարցրի՝ ովքե՞ր են, ի՞նչ են ուզում, որին պատասխանեցին, որ ոստիկանությունից են և ուզում են իմ անձը բացահայտել։ Քանի որ նրանք կարծես թե ոստիկաններ չէին, խնդրեցի, որ իրենք ներկայացնեն համապատասխան փաստաթղթերը, որից հետո նրանցից մեկն ինձ ցույց տվեց իր ծառայության վկայականը։

Դրանից հետո ես համոզվեցի, որ նրանք իսկապես ոստիկաններից են։ Այս պահին մյուս ոստիկանն ինձ ասաց, որ ես նման եմ «զբոսաշրջիկի», ես չհասկացա, թե ինչ նկատի ուներ, և խնդրեցի բացատրել, թե ինչ նկատի ունի դրանով, ինչին նա պատասխանեց, որ վատ մտքով չի ասել, և ես դա պետք է ընդունեմ որպես հաճոյախոսություն: Դրանից հետո նույն ոստիկանն ինձ ասաց, որ պետք է հպանցիկ ստուգում անեմ, ինչին ես համաձայնեցի և առանց որևէ դիմադրության թույլ տվեցի, որ նա արտաքին ստուգում կատարի։

Արտաքին ստուգումից հետո նույն ոստիկանն ինձ խնդրեց բացել պայուսակս, ինչը ես մերժեցի՝ պատճառաբանելով, որ իմ պայուսակում ոչ մի անօրինական բան չկա, որ ես իրավաբան եմ, գիտեմ իմ իրավունքները, և եթե ուզում են բացել իմ պայուսակը, նրանք պետք է հետախուզեին այն՝ ըստ համապատասխան ընթացակարգերի, պաշտպանությամբ։ Դրանից հետո նույն ոստիկանն անցավ բացահայտ սպառնալից տոնի ու ասաց, որ եթե պայուսակը չբացեմ, ուրեմն 3 ժամով կհետաձգի ու ոչ մի տեղ չեմ կարողանա գնալ։

Ես պատասխանեցի, որ նրա սպառնալիքներն անօրինական են, ևս մի քանի անգամ խնդրեցի վերադարձնել նույնականացման քարտս և գնացի, քանի որ ուշանում էի ընկերոջ հետ հանդիպելուց, այլապես տեսախցիկով կնկարահանեի այս ամենը։ Չնայած իմ բազմաթիվ խնդրանքներին, նույնականացման քարտս հետ չտվեցին, ասացին, որ եթե իսկապես շտապում եմ, ապա պետք է բացեմ պայուսակս, և ասացին, որ չդողամ (Չէի դողում)։

Մոտ 5 րոպե այդպես էինք, որից հետո հանեցի բջջայինս ու միացրի տեսախցիկը, որ տեսա այս ոստիկանների անօրինական գործողությունները։ Հենց տեսան, որ իսկապես սկսել եմ նկարահանել, անմիջապես երկուսն էլ շտապեցին ինձ մոտ, վերցրեցին հեռախոսը, ձեռքերս ուժեղ ոլորեցին ու արագ տեմպերով ինձ տարան իրենց մեքենան։ Ես ոչ մի առարկություն չեմ արել։ Այդ ժամանակ տեսա, որ մոտակայքում մի տղա կա, ում խնդրեցի տեսախցիկով նկարահանել այդ ամենը, բայց նա ասաց, որ հեռախոսի տեսախցիկը կոտրված է, և ինքը չի կարող դա նկարահանել։ Մինչ մեքենայի մոտ կհասնեինք, ինձ հրեցին ճանապարհին ու նետեցին ասֆալտին, ինչի արդյունքում արմունկիցս ու մատներիցս արյուն հոսեց։ Այդ ժամանակ լսեցի, որ նրանցից մեկն էլ աջակցող խումբ է կանչել։ Շուտով ինձ ստիպեցին նստեցնել մեքենայի հետևի նստատեղին, մի ոստիկան նստեց ղեկին, իսկ մյուսը նստեց կողքիս և ուժգին ոլորեց ձեռքս։ Այդ ժամանակ եկավ նաև աջակցող խումբը, և մեկ այլ ոստիկան նստեց հետևի նստարանին և ոլորեց իմ մյուս ձեռքը։ Այդպես ինձ տարան Թեմքայի ոստիկանական բաժանմունք։ Ինձ ուժով հանեցին մեքենայից ու բերման ենթարկեցին ոստիկանություն։

Ոստիկանական բաժանմունք մտնելուց հետո ոստիկաններից մեկն ինձ արհամարհական տոնով ասաց՝ այ, հիմա պայուսակը կբացե՞ս։ Ես էլ պատասխանեցի, որ իմ կամքով չեմ բացելու պայուսակը, և եթե ուզում են տեսնել, թող խուզարկեն։ Դրանից հետո նրանք ինձ ցած իջեցրին, որտեղ տեսախցիկներ չկար, և սկսեցին զայրացած տոնով խոսել ինձ հետ, թե ինչպես եմ համարձակվել հրաժարվել պայուսակս բացելուց։ Ես խնդրեցի բացատրել իմ կարգավիճակը՝ ձերբակալված եմ, թե ոչ, ինչին նորից արհամարհական տոնով ասացին, որ կապանքներ եմ կրում, և եթե իրավաբան եմ, պետք է դա իմանամ։ Սակայն, իհարկե, ինձ մերժեցին դուրս գալ ոստիկանության շենքից և ինձ «բացատրեցին», որ ինձ ոչ թե ձերբակալել են, այլ բերման են ենթարկել (ոստիկանությունում)։ Դրանից հետո ես խնդրեցի զանգահարել փաստաբանին, որին նրանք ասացին, որ քանի որ զբաղված չեմ, իրավունք չունեմ զանգահարելու և ինձ չեն զանգահարել։ Այդպես անցավ մոտ 1 ժամ, որի ընթացքում մի քանի ոստիկան եկան ինձ մոտ՝ ինձ ճիշտ նույն բանն ասելով, իբր ես պարտավոր եմ բացել պայուսակը, և այն չբացելու միակ պատճառը կարող է լինել այն, որ ես ներսում ինչ-որ անօրինական բան եմ պահել։

Դրանից հետո նույն ոստիկանը նորից եկավ, հետ տվեց հեռախոսս ու ասաց, որ իրավունք ունեմ զանգահարելու փաստաբանին։ Անջատեցի հեռախոսը և հենց որ արգելափակեցի նրան, մի ուրիշ ոստիկան թաքնվեց իմ հետևից, վերցրեց հեռախոսն ու փախավ, իսկ մնացած ոստիկաններն ասացին, որ մնա նստարանին և չշարժվես։

Մոտավորապես մի ժամ հետո նորից մի քանի ոստիկան եկան ու ասացին, որ իմաստ չունի դիմադրելն ու պայուսակս բացել։ Ես նրանց ասացի, որ ես ոչ մի փուլում չեմ դիմադրել և ինքս էլ չեմ բացելու պայուսակը և եթե իրենք ցանկանան խուզարկել այն։ Դրանից հետո նրանք հանել են պայուսակն ու սկսել խուզարկել ու նկարահանել։ Ի դժբախտություն նրանց, պայուսակում նույնպես ապօրինի իրեր չեն հայտնաբերվել։ Փոխարենը պարզվեց իմ ծառայողական վկայականը, որի վրա գրված էր, որ ես իսկապես Վրաստանի Սահմանադրական դատարանի դատավորի ավագ օգնականն եմ։ Սրանից հետո սկզբունքորեն փոխվեց իմ հանդեպ նախկինում արհամարհական երանգը, և նրանք սկսեցին հավատալ, որ ինչ-որ թյուրիմացություն կա, որ եթե ես ի սկզբանե իրենց ցույց տայի իմ ծառայության վկայականը, ինձ անմիջապես բաց կթողնեին, և այս «թյուրիմացությունը» չի եղել։ Ավելի արժանահավատության համար նրանցից մեկը երդվեց։ Նրանք նաև ինձ ասացին, որ կարծես մենք ծառայում ենք ընդհանուր գործին և շատ ընդհանրություններ ունենք։

Դրանից հետո ինձ մոտ եկավ մեկ այլ անձ, ով ինձ ներկայացրեց որպես քննիչ, ասաց, որ իմ բերման ենթարկելու արձանագրությունը կազմվում է, և մոտ 1 ժամից ես կկարողանամ դուրս գալ ոստիկանության շենքից, բայց նա ինձ չտվեց զանգահարելու հնարավորություն, քանի որ նրա կարծիքով փաստաբանի կարիք չկար։

Մոտ 1 ժամից ինձ բերման ենթարկած ոստիկանը փաստացի եկավ և ասաց, որ պետք է ստորագրեմ բերման ենթարկելու արձանագրությունը, որից ես հրաժարվեցի 2 պատճառով. ա) շատ դժվար էր կամ անհնար էր կարդալ արձանագրության մեջ գրվածը. բ) այն, ինչ հասցրեցի կարդալ, սուտ էր, մասնավորապես, արձանագրության մեջ գրված էր, որ ձերբակալվելուց անմիջապես հետո ես բացատրել եմ իմ կողմից կատարված վարչական իրավախախտման էությունը և ձերբակալմանս պատճառը, որ պետք է տեղեկացնեմ հարազատներիս իմ ձերբակալության փաստի մասին.

Ինչպես արդեն նշեցի վերևում, ինձ ոչ միայն հնարավորություն չտրվեց օգտվելու այդ իրավունքներից, այլև անգամ չբացատրեցին, որ զբաղված եմ և կաշկանդված չեմ։ Նաև արձանագրության մեջ գտածով ինձ մեղադրում են Վրաստանի Վարչական իրավախախտումների վերաբերյալ օրենսգրքի 173-րդ հոդվածով վարչական իրավախախտում կատարելու մեջ, ինչը, ըստ երևույթին, դրսևորվել է նրանով, որ ես մակերեսային ստուգում անցկացնելու հնարավորություն չեմ տվել։ Վերևում արդեն նշեցի, որ ես անմիջապես համաձայնեցի վերգետնյա խուզարկությանը և որ առարկություն չունեի, ինչ վերաբերում է պայուսակը բացելուց հրաժարվելուն, սա այլևս վերգետնյա խուզարկություն չէ, և ես իրավունք ունեի հրաժարվել պայուսակը բացելուց։ Արձանագրության մեջ գրված է նաև, որ ես ցինիկաբար խոսել եմ ոստիկանների հետ, ինչը նույնպես սուտ է, եթե նրանք ցինիզմով նկատի չունեն, որ ես գիտեմ, թե ինչ է գրված օրենքում և հորդորել եմ գործել օրենքով սահմանված կարգով։

Ի վերջո, ինձ 4 ժամից ավելի ապօրինի պահեցին, ինձ թույլ չտվեցին զանգահարել, ինչն ինձ համար թանկ մարդկանց, այդ թվում՝ տարեց տատիկիս վրդովմունքի պատճառ դարձավ։ Հեռախոսս խուզարկեցին, մինչև նախորդ տարվա գարուն ֆոտո-վիդեո բաժնում էին։ Ես չգիտեմ, թե ուրիշ ինչ տեղեկություններ են ստացել։ Ջնջված եմ գտել նաև այն մի քանի վայրկյան տեսանյութը, որը հասցրել էի նկարահանել մինչ հեռախոսս խլել էին։

«Ակնհայտ է, որ ես կօգտագործեմ իմ ձեռքի տակ եղած բոլոր իրավական մեխանիզմները, որպեսզի այդ ոստիկանները պատասխանատվության ենթարկվեն իրենց կատարած բազմաթիվ հանցագործությունների համար»,- գրել է Թոռնիկե Օբոլաշվիլին Facebook-ում։

Օբոլաշվիլիի խոսքով՝ հուլիսի 16-ին ինքը դիմել է Հատուկ քննչական ծառայություն, որի գործառույթն է ոստիկանության աշխատակիցների կողմից հանցագործությունների և վատ վերաբերմունքի փաստերի արդյունավետ, ժամանակին և անկախ հետաքննությունը։

«Այսօր [հուլիսի 17-ին - խմբ.] պետք է ինձ հետ կապ հաստատեն և բուժզննում անցնեմ Սամխրաուլիի զննման ժամանակ, քանի որ արմունկիս, մատների և ուսերիս հատվածում վնասվածքներ և կապտուկներ կան, և կլինիկայում տրված ախտորոշմամբ՝ ունեմ աջ ուսի հոդի կապանների սալջարդ, թեև դեռ չեն կապվել ինձ»,- նշում է Թոռնիկե Օբոլաշվիլին։

Մեկ այլ քաղաքացի՝ կենդանիների իրավունքների պաշտպան Լուկա Կինցուրաշվիլին պատմել է, որ հուլիսի 9-ին իրեն ապօրինաբար ձերբակալել են քաղաքացիական հագուստով ոստիկանները, իսկ ոստիկանական բաժանմունքում նվաստացուցիչ վերաբերմունքից հետո Թբիլիսիից տեղափոխվել է Գուրջաանի՝ ժամանակավոր կալանավայր, որը նա լքել է հուլիսի 11-ին։